Manuskrypty tybetańskie są obiektami materialnego dziedzictwa kulturowego. Muszą być badane w taki sam sposób, jak pozostałe obiekty archeologiczne, są dokumentacją przeszłości i zachowanych w nich wspomnień. Oryginalny zabytek, w przeciwieństwie do kopii, zapewnia połączenie pomiędzy teraźniejszością a przeszłością. Konserwacja tych dokumentów i ksiąg pozwala nam na ukazanie wartości i piękna tych zabytków, jak również na pozyskanie niezwykle ważnego materiału źródłowego. W szerszym kontekście mogą one pomóc w odtworzeniu historii rzemiosła i handlu w Tybecie. Z tych powodów pragniemy opracować program ochrony kolekcji manuskryptów z Mardzong i zaproponować wytyczne dla procedur konserwatorskich, w celu utrzymania księgozbioru w odpowiednim stanie.